മാതൃഭൂമി തൊഴില്‍വാര്‍ത്തയും വിവരാവകാശ നിയമവും

തൊഴില്‍വാര്‍ത്ത എഡിറ്റര്‍ക്ക് അയച്ച കത്താണിത്. കത്തിന് പ്രേരണയായ തൊഴില്‍വാര്‍ത്തയിലെ ലേഖനം ചിത്രരൂപത്തില്‍ കാണാം.

ശ്രീമാന്‍,
തൊഴില്‍ വാര്‍ത്തയില്‍ വിവരാവകാശ നിയമത്തെപ്പറ്റി വന്ന അബദ്ധജടിലവും ദുരുപദിഷ്ടവുമായ ലേഖനമാണ് ഈ കുറിപ്പെഴുതാന്‍ പ്രേരണ. RTI ആക്റ്റിനെപ്പറ്റി ഒരു ഗന്ധവുമില്ലാത്ത ആരോ പടച്ച ഈ ലേഖനം കള്ളനു ചൂട്ടുപിടിക്കാനുദ്ദേശിച്ചുള്ളതാണെന്നു വ്യക്തം.
“സാമൂഹ്യബോധമില്ലാത്ത ചില വ്യക്തികള്‍” “യാതൊരു പ്രയോജനവുമില്ലാത്ത ചോദ്യങ്ങള്‍” ചോദിച്ച് വിവരാവകാശ നിയമം “നിന്ദ്യമായി ദുരുപയോഗം ചെയ്യുന്നു”വെന്നാണ് ലേഖകന്‍റെ ആക്ഷേപം. കഴിഞ്ഞ 20 വര്‍ഷക്കാലത്ത് എത്ര പേര്‍ ബി.എ. പരീക്ഷയെഴുതി, അതില്‍ ആണെത്ര, പെണ്ണെത്ര, അവരില്‍ എത്ര പേര്‍ക്ക് ഫസ്റ്റ്ക്ലാസുണ്ട് എന്നൊക്കെ ചോദിച്ചുകളയുന്നുവത്രേ. ഇങ്ങനെ ലോകത്തൊരാള്‍ക്കും പ്രയോജനമില്ലാത്ത വിവരങ്ങളാണത്രേ ആളുകള്‍ തേടുന്നത്. 30 ദിവസത്തിനകം മറുപടി നല്കിയിരിക്കണമെന്ന് നിബന്ധനയുള്ളതിനാല്‍ ബന്ധപ്പെട്ട ജീവനക്കാരന്‍ ഉടന്‍തന്നെ മറ്റെല്ലാ ജോലികളും മാറ്റിവെച്ച് ഇതിന്‍റെ കണക്കെടുക്കാന്‍ നടക്കുകയായത്രേ. ഇതുകാരണം യുവജനങ്ങളുടെ ഭാവി തകര്‍ന്നടിയുന്നത്രേ. ഇങ്ങനെ ലേഖകന്‍ വിലപിച്ച ശേഷം പിന്നെ നിയമത്തിന്‍റെ വ്യാഖ്യാനമുണ്ട്. നിയമോപദേശമുണ്ട്. നിയമം ശരിക്കു മനസ്സിലാക്കി പ്രവര്‍ത്തിക്കണമെന്നു യൂനിവേര്‍സിറ്റികളെയും പി. എസ്. സിയെയും ഉദ്ബോധിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. അവസാനം അല്പന്മാരുടെ പതിവു വിഭവമായ പിന്‍കുറിപ്പുമുണ്ട്.
ലോകത്താര്‍ക്കും പ്രയോജനമില്ലാത്ത വിവരങ്ങളെപ്പറ്റി ആദ്യം പരിശോധിക്കാം. ഇരുപതു വര്‍ഷത്തിനുള്ളില്‍ എത്ര പേര്‍ ബി ഏ പരീക്ഷയെഴുതിയെന്നതിന്‍റെ ആണും പെണ്ണും വേര്‍തിരിച്ചുള്ള കണക്ക് ആരെങ്കിലും ചോദിച്ചോ അതോ ലേഖകന്‍റെ സങ്കല്പനമാണോ എന്നറിയില്ല. എന്നാല്‍ ഈ വിവരം സമൂഹശാസ്ത്ര രഗംത്ത് അന്വേഷണം നടത്തുന്ന ഒരാള്‍ക്ക് വളരെ പ്രധാനമായിരിക്കാം (അതു വഴി സമൂഹത്തിനുതന്നെയും) എന്ന് ഈ അല്പബുദ്ധി മനസ്സിലാക്കുന്നില്ല. ഇതു മനസ്സിലാക്കാന്‍ ഒരു സാഹചര്യം വിവരിക്കാം. സമീപകാലത്തായി തൊഴിലധിഷ്ഠിതമല്ലാത്ത ഉന്നതവിദ്യാഭ്യാസ രംഗത്ത് പെണ്‍കുട്ടികളുടെ എണ്ണം വളരെക്കൂടുതല്‍ വര്‍ദ്ധനവ് രേഖപ്പെടുത്തുന്നു എന്നു പൊതുവേ പറയപ്പെടുന്നു, ഉദാഹരണത്തിന് യൂനിവേഴ്സ്റ്റികളിലെ ഡിപാര്‍ട്മെന്‍റുകളില്‍. ആണ്‍കുട്ടികള്‍ തൊഴിലധിഷ്ഠിതമായ പഠനത്തിലേക്കു നീങ്ങുന്നതാണ് ഇതിനു കാരണമായി പറയുന്നത്. ഈ വിഷയത്തില്‍ ഔദ്യോഗികമായി വല്ല കണക്കുകളും ലഭ്യമാണോ എന്നറിയില്ല. ലേഖകന്‍റെയൊക്കെ ബുദ്ധി നിലവാരമേ സര്‍ക്കാരിനും സര്‍വ്വകലാശാലകള്‍ക്കും ഉളളൂ എന്നതിനാല്‍ എളുപ്പം ലഭിക്കുന്ന നിലയില്‍ സ്ഥിതിവിവരക്കണക്കൊന്നും ലഭ്യമല്ല. നമ്മുടെ നാട്ടില്‍ എന്നെന്നും സജീവമായി നില്ക്കുന്ന ഒരു സമൂഹ പ്രശ്നമായ സംവരണത്തിന്‍റെ ഫലങ്ങളെപ്പറ്റി അറിയണമെങ്കില്‍ അധസ്ഥിത വിഭാഗങ്ങളിലെ എത്ര കുട്ടികള്‍ പത്താം ക്ലാസും പ്രീഡിഗ്രിയും പ്ലസ് റ്റുവും ബി ഏയും എം ഏയും ഒക്കെ പാസായി എന്നു കണക്കെടുത്തേ പറ്റൂ. ഇതൊക്കെ ലോകത്താര്‍ക്കും പ്രയോജനമില്ലാത്ത വിവരമാണത്രേ.
ഇത്തരം ചോദ്യങ്ങള്‍ വരുമ്പോള്‍ ഓരോ തവണയും ചെയ്യുന്ന പണി ഉപേക്ഷിച്ച് ഈ കണക്കെടുപ്പിനു പോവുമെന്നാണോ വിവരാവകാശ നിയമം വിഭാവനം ചെയ്യുന്നത്? ലേഖനമെഴുതിയ കുബുദ്ധി സാമാന്യബുദ്ധിയെങ്കിലും പ്രയോഗിക്കേണ്ടതായിരുന്നു ഇവിടെ. വിവരാവകാശ നിയമത്തിന്‍റെ നാലാം വകുപ്പു പറയുന്ന കാര്യം ഇയ്യാള്‍ വായിച്ചിട്ടുണ്ടോ എന്തോ. നിയമം നിലവില്‍വന്ന് 120 ദിവസങ്ങള്‍ക്കകം സര്‍ക്കാരുകളും സ്ഥാപനങ്ങളും ചെയ്തിരിക്കണമെന്ന് നിയമം അനുശാസിക്കുന്ന ചില കാര്യങ്ങളാണ് അവിടെക്കാണുക. എന്താണ് അതിന്‍റെ അര്‍ത്ഥം? ഇക്കാലമത്രയും യാതൊരു എക്കൌണ്ടബിലിറ്റിയും ഇല്ലാതെ നടന്നുപോന്ന സ്ഥാപനങ്ങളെ നേര്‍വഴിക്കു നടത്തുക എന്ന ഉത്തരവാദിത്വം കൂടി ഈ നിയമത്തിനുണ്ട്. വിവരങ്ങള്‍ ഫയലില്‍ കെട്ടിവെച്ചാല്‍ പോരാ, സുതാര്യത വേണമെങ്കില്‍ ഈ വിവരം ജനത്തിനു ലഭ്യമാവുക കൂടിവേണം. ഡിഗ്രികള്‍ സര്‍റ്റിഫിക്കറ്റു രൂപത്തില്‍ കൊടുത്തുവിടുന്നതോടൊപ്പം എത്ര കൊടുത്തു എന്ന കണക്കെഴുതി വെയ്ക്കാന്‍ ആവതില്ലാത്ത സ്ഥാപനങ്ങളാണ് ഇവയെങ്കില്‍ ആദ്യം വേണ്ടത് അവയെ നേരേചൊവ്വേ നടത്തുകയാണ്. ഇതാണ് വിവരാവകാശ നിയമത്തിന്‍റെ പ്രസക്തിയും.
ഏതാനും പതിനായിരമോ അല്ലെങ്കില്‍ ഏതാനും ലക്ഷങ്ങളോ മാത്രം വരുന്ന കണക്കു സൂക്ഷിപ്പ്. അതു ചെയ്യാനാവില്ലേ ഈ സ്ഥാപനങ്ങള്‍ക്ക്? അതുചെയ്യില്ല, ചെയ്യേണ്ടതില്ലെന്നാണ് വിചാരിക്കുന്നത് എന്നത് മറ്റൊരു കാര്യം. ജീവനക്കാരന്‍റെ സര്‍വ്വീസ് ബുക്കും ലീവു സറണ്ടറും മറ്റു കുന്ത്രാണ്ടങ്ങളും സൂക്ഷിക്കാനും പാലിക്കാനുമാണ് ഇവിടെ സര്‍വകലാശാലകള്‍. ചുരുക്കത്തില്‍ അവയുടെ പ്രധാന ഏര്‍പ്പാട് ജീവനക്കാരെ തീറ്റിപ്പോറ്റുക എന്നതാണ്. അതിനുവേണ്ടി വിദ്യാഭ്യാസം എന്ന പേരി‍ല്‍ ചില അഭ്യാസങ്ങളൊക്കെ ഉണ്ടാവുമെന്നു മാത്രം. ജീവനക്കാരുടെ സര്‍വ്വീസ് രേഖകള്‍ സൂക്ഷിക്കുന്നത്ര പ്രാധാന്യത്തോടെ വിദ്യാഭ്യാസ സംബന്ധമായ കാര്യങ്ങളിലെ രേഖകള്‍ സൂക്ഷിക്കണമെന്ന് ഇവയ്ക്ക് നിര്‍ബന്ധമില്ല.

ഈ ലേഖകനില്‍നിന്ന് സ്വാഭാവികമായും ഉയര്‍ന്നുവരാവുന്ന മറ്റൊരു ചോദ്യം ഞാന്‍ മുന്‍കൂട്ടി കാണട്ടെ. എന്തിനാണ് പത്തുനൂറുകോടി ജനങ്ങളുടെ എണ്ണമെടുക്കുന്ന ഈ ഏര്‍പ്പാട്? വാദ്ധ്യാന്മാരും മറ്റു ഉദ്യോഗസ്ഥന്മാരും അവരുടെ പണിയൊക്കെ മാറ്റിവെച്ച് ലോകത്താര്‍ക്കും പ്രയോജനമില്ലാത്ത ജനസംഖ്യാ കണക്കെടുപ്പിന് നടക്കുന്നത് എന്തൊരു കഷ്ടമാണ്. ഇത്തരം വിഡ്ഢികളെയല്ല പറയേണ്ടത്, ഇവര്‍ കാളമൂത്രം പോലെ ഒഴുക്കിവിടുന്ന ദുര്‍ഭാഷണത്തിനു താളുകള്‍ ചെലവിടുന്ന പത്രാധിപന്മാരെയാണ് പറയേണ്ടത്.
വിവരങ്ങള്‍ ഡിജിറ്റൈസ് ചെയ്ത് എളുപ്പം ലഭ്യമാവുന്ന വിധത്തില്‍ സൂക്ഷിക്കണം എന്നുകൂടി നിയമത്തില്‍ മേല്പറഞ്ഞ ഭാഗത്ത് പറയുന്നുണ്ട്. ഇവിടെ പ്രസക്തമായ മറ്റൊരു കാര്യമുണ്ട്. വിവരാവകാശ നിയമവും വിവര സാങ്കേതിക വിദ്യയും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം. ഇത്തരം ഒരു നിയമത്തെ സാദ്ധ്യമാക്കുന്നതില്‍ വിവര സാങ്കേതിക വിദ്യയ്ക്ക് വളരെ പ്രധാനമായ പങ്കുണ്ട്. ഇന്‍ഫര്‍മേഷന്‍ സംഭരിക്കാനും അത് എളുപ്പം ലഭ്യമാക്കാനും ഇന്‍ഫര്‍മേഷന്‍ റ്റെക്നോളജിക്കു കഴിയുമെന്നതുകൊണ്ടു കൂടിയാണ് വിവരാവകാശ നിയമം പ്രാവര്‍ത്തികമാവുന്നത്. ഇന്‍ഫര്‍മേഷന്‍ മേനേജ്മെന്റ് എന്നൊരു കാര്യം നമ്മുടെ നാട്ടില്‍ ആപ്പീസു പ്രവര്‍ത്തന രീതിയില്‍ പൊതുവെ അജ്ഞാതമായിരുന്നു. തിരച്ചില്‍ ഫീസ് എന്നു കേട്ടിട്ടില്ലേ. പല കാര്യത്തിനും സര്‍ക്കാര്‍ ഈടാക്കുന്ന ഈ പീസ് നിലനില്‍ക്കുന്നു എന്നതുതന്നെ കെടുകാര്യസ്ഥതയുടെ തെളിവാണ്. ഒരു കടലാസു കിട്ടണമെങ്കില്‍ ഒരാപ്പീസിലെ ഫയലുകെട്ടുകള്‍ മുഴുവന്‍ തിരയുക എന്ന പരിപാടിയില്‍നിന്നാണ് ഈ പീസിന്‍റെ ഉദ്ഭവമെന്ന് സാമാന്യമായി പറയാം. കംപ്യൂട്ടറുപയോഗിച്ചു നടത്തുന്ന പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളില്‍ ഈ തിരച്ചിലും പീസുമൊന്നും വരാന്‍ സ്കോപ്പില്ല. (കംപ്യൂട്ടറിനെ കംപ്യൂട്ടറെന്ന നിലയിലാണ് ഉപയോഗിക്കുന്നതെങ്കില്‍).
ഒരു യൂനിവേര്‍സിറ്റി ഡിപാര്‍ട്മെന്‍റില്‍ എത്ര വിദ്യാര്‍ത്ഥികള്‍ പഠിക്കുന്നു, അവരില്‍ ആണെത്ര, പെണ്ണെത്ര, ജാതി തിരിച്ചു കണക്ക്, എത്ര പേര്‍ ജയിച്ചു, എത്ര പേര്‍ തോറ്റു എന്നതൊക്കെ ഓരോ വര്‍ഷവും തയ്യാറാക്കുന്ന കണക്കുകളില്‍ പെടുന്നതാണ്. ഈ കണക്കുകളെ ചേര്‍ത്തുവെച്ച് ലേഖകന്‍ പറയുന്ന ലോകത്താര്‍ത്തും പ്രയോജനമില്ലാത്ത ചോദ്യങ്ങള്‍ക്ക് ഉത്തരം പറയുകയെന്ന നിസ്സാര കാര്യം ചെയ്യാന്‍ വയ്യെങ്കില്‍ അതു നിയമത്തിന്‍റെയോ ചോദ്യം ഉന്നയിക്കുന്നവരുടെയോ കുഴപ്പമല്ല. ലേഖകന്‍റേതുപോലെ തരംതാണ നിലവാരമുള്ള യൂനിവേര്‍സിറ്റി അധികൃതരുടെ ബുദ്ധിയുടെ കുഴപ്പമാണ്.

സ്വന്തം അല്പബുദ്ധി ലേഖകന്‍ എങ്ങനെ വെളിവാക്കുന്നു എന്നുകൂടി പറയുന്നത് ഉചിതമായിരിക്കും.
“പൊതുപ്രവര്‍ത്തനവുമായോ പൊതുതാത്പര്യവുമായോ ബന്ധമില്ലാത്തതും വ്യക്തിയുടെ സ്വകാര്യതയിലേക്കു കടന്നുകയറ്റം നടത്തുന്നതുമായ വിവരങ്ങള്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടാല്‍ വെളപ്പെടുത്തേണ്ടതില്ലെന്ന് ...
നിയമത്തില്‍ വ്യക്തമാക്കുന്നുണ്ട് (എട്ടാം വകുപ്പിന്‍റെ ജെ ഖണ്ഡിക).
ആ ഖണ്ഡിക ഇതാ:
(j) information which relates to personal information the disclosure of which has no relationship to any public activity or interest, or which would cause unwarranted invasion of the privacy of the individual unless the Central Public Information Officer or the State Public Information Officer or the appellate authority, as the case may be, is satisfied that the larger public interest justifies the disclosure of such information:

ഞാന്‍ ഹൈലൈറ്റ് ചെയ്തിരിക്കുന്ന ഭാഗത്തുനിന്നാണ് ഈ ക്ലോസ് പറഞ്ഞു തുടങ്ങുന്നത്. വ്യക്തിപരമായ വിവരങ്ങളാണെങ്കില്‍ അതു വെളിപ്പെടുത്തണമെങ്കില്‍ മേല്പറയുന്ന വ്യവസ്ഥകളുണ്ടെന്ന്. അതിന് പൊതു താത്പര്യവുമായി ബന്ധം വേണം, അതു വ്യക്തിയുടെ സ്വകാര്യതയെ ഹനിക്കുന്നതാവരുത്. ഈ ആരംഭം എടുത്തു കളഞ്ഞാണ് അല്പബുദ്ധിയായ (കുബുദ്ധിയായ) ലേഖകന്‍ തന്‍റെ വ്യാഖ്യാനം ചമച്ചിരിക്കുന്നത്. ലേഖകന്‍ നാണമില്ലാതെ എഴുന്നെള്ളിക്കുന്ന കള്ളവ്യാഖ്യാനപ്രകാരം പൊതുതാത്പര്യവുമായി ബന്ധമില്ലെന്നു പറഞ്ഞ് പല അപേക്ഷകളും കേരളത്തിലെ സര്‍ക്കാരാപ്പീസുകളിലും യൂനിവേര്‍സിറ്റികളിലും നിരസിക്കപ്പെടുമെന്ന് ഉറപ്പാണ്. ഇതു വായിച്ച് പാവം ജനവും കരുതും പൊതുതാത്പര്യം മുന്‍നിറുത്തി ഹരജി നല്കാനുള്ള സംവിധാനമാണ് ഇതെന്ന്. സ്വന്തം പ്രമോഷന്‍ തടഞ്ഞുവെച്ചതിനെപ്പറ്റി ചോദിക്കുന്ന ഒരു ഗുമസ്തന്‍റെ ചോദ്യം പൊതുപ്രവര്‍ത്തനവുമായോ പൊതുതാത്പര്യവുമായോ എങ്ങനെയാണ് ബന്ധപ്പെടുകയെന്ന് ഈ വിവരദോഷിയോട് ചോദിക്കേണ്ടതാണ്?
വീണ്ടും:
“ഏതെങ്കിലുമൊരാള്‍ മറ്റൊരു വ്യക്തിയെക്കുറിച്ചുള്ള വിവരങ്ങള്‍ നല്കാനാവശ്യപ്പെട്ടാല്‍ അവ നേരെയങ്ങു നല്കാന്‍ പാടില്ല. ബന്ധപ്പെട്ട വ്യക്തിക്ക് ഇതു സംബന്ധിച്ച് നോട്ടീസ് നല്കണം. അയാളുടെ പ്രതികരണം നേരിട്ട് വാക്കാലോ രേഖാമൂലമോ ലഭിച്ചതിനുശേഷം അതിന്‍റെ അടിസ്ഥാനത്തിലാവണം വിവരങ്ങള്‍ നല്കുകയോ നല്കാതിരിക്കുകയോ വേണ്ടതെന്നും നിയമത്തില്‍ വ്യക്തമാക്കുന്നു (പതിനൊന്നാം വകുപ്പിന്‍റെ ഒന്നാം ഖണ്ഡിക).”
ശരാശരി നിലവാരത്തില്‍ കവിഞ്ഞ ഒരു മണ്ടന്‍റെ വ്യാഖ്യാനമാണ് ഇതെന്നു പെട്ടെന്നു തോന്നിപ്പോവാം. കാരണം ആക്റ്റിലെ ഈ ഖണ്ഡിക ഇങ്ങനെയാണ്.
11. (1) Where a Central Public Information Officer or a State Public Information Officer, as the case may be, intends to disclose any information or record, or part thereof on a request made under this Act, which relates to or has been supplied by a third party and has been treated as confidential by that third party, the Central Public Information Officer or State Public Information Officer, as the case may be, shall, within five days from the receipt of the request, give a written notice to such third party of the request and of the fact that the Central Public Information Officer or State Public Information Officer, as the case may be, intends to disclose the information or record, or part thereof, and invite the third party to make a submission in writing or orally, regarding whether the information should be disclosed, and such submission of the third party shall be kept in view while taking a decision about disclosure of information:
മുകളിലെ ഉദാഹരണത്തിലെന്ന പോലെ അല്പബുദ്ധി ഇവിടെയും മര്‍മ്മം (ഹൈലൈറ്റ് ചെയ്ത ഭാഗം) കണ്ടിട്ടില്ല. എന്നാല്‍ മണ്ടനെന്നു പറഞ്ഞ് എഴുതിത്തള്ളാന്‍ വരട്ടെ. തുടര്‍ന്നു പറയുന്നത് കാണുക:
“എന്നാല്‍ ഇതൊന്നും വ്യക്തമായി പഠിക്കാനും മനസ്സിലാക്കാനും [അതായത് ഈ അല്പബുദ്ധി വ്യാഖ്യാനിച്ച പ്രകാരം!] ശ്രമിക്കാതെ, വിവരാവകാശ നിയമമെന്നാല്‍ വ്യക്തി ചോദിക്കുന്നതെല്ലാം നല്കുകയാണെന്ന് തെറ്റായി ധരിച്ച്, കാണുന്ന ചോദ്യങ്ങള്‍ക്കെല്ലാം ഉത്തരം തയ്യാറാക്കി നല്കാനായി വിലപ്പെട്ട സമയം പാഴാക്കുകയാണ് സര്‍വകലാശാലയിലെയും പി. എസ്. സി. യിലെയും മറ്റും മിക്ക ജീവനക്കാരുമെന്നത് വിദ്യാര്‍ത്ഥികളും തൊഴിലന്വേഷകരുമായ യുവതലമുറയുടെ ദുരന്തമായി മാറിയിരിക്കുന്നു.”
അഹോ, എന്തൊരു കഥ! പി. എസ്. സി. യിലെയും സര്‍വകലാശാലകളിലെയും മിക്ക ജീവനക്കാരും ഇപ്പോള്‍ വിവരാവകാശ നിയമപ്രകാരമുള്ള അപേക്ഷകള്‍ക്ക് ഉത്തരം നല്കുന്ന പണിയാണ് ചെയ്തുവരുന്നതത്രേ. ലേഖകന്‍റെ കാപട്യം വെളിപ്പെടുന്നു ഇവിടെ. കാലിക്കറ്റ് യൂനിവേര്‍സിറ്റിയുടെ കാര്യം ഇതെഴുതുന്ന ആള്‍ക്കറിയാം. അവിടെ മിക്ക ജീവനക്കാര്‍ പോയിട്ട് ഒരു പത്തുപേര്‍ പോലും ഇതിനായി സമയം “പാഴ്” ആക്കുന്നില്ല. അല്പബുദ്ധിയല്ല, ദുഷ്ടബുദ്ധിയാണ് ഇവിടെ തെളിയുന്നത്. സര്‍വകലാശാലകളുടെയും സര്‍ക്കാര്‍ സ്ഥാപനങ്ങളുടെയും തലപ്പത്തിരിക്കുന്ന പല നെറികെട്ടവന്മാരുടെയും പേടിസ്വപ്നമായിരുന്നു വിവരാവകാശ നിയമം. ഇപ്പോള്‍ നിയമത്തെ ഫലപ്രദമായി അട്ടിമറിക്കാന്‍ പഠിച്ചിരിക്കയാല്‍ പേടി കുറഞ്ഞുകാണും. ഈ നിയമത്തെ കേരളത്തിലെപ്പോലെ ഫലപ്രദമായി അട്ടിമറിക്കാന്‍ മറ്റെവിടെയെങ്കിലും കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടോ എന്നത് അന്വേഷിക്കേണ്ടതാണ്. അത്രയ്ക്കാണ് ഇവിടത്തെ ഉദ്യോഗസ്ഥവൃന്ദത്തിന്‍റെ സംഘടിതശക്തി. കാടന്‍ സംസ്ഥാനമായ ഝാര്‍ഖണ്ഡില്‍നിന്നുപോലും വിവരാവകാശ നിയമം ഉപയോഗിച്ച് ബ്യൂറോക്രസിയെ നിലയ്ക്കുനിറുത്തിയ കഥകള്‍ ഇപ്പോഴും കേള്‍ക്കാം. ഇവിടെയാവട്ടെ ഉത്തരമായി തോന്ന്യാസം എഴുതിക്കൊടുക്കും. മാതൃഭൂമിയുടെ തൊഴില്‍വാര്‍ത്ത പോലുള്ള പ്രസിദ്ധീകരണത്തില്‍ നിയമത്തെ ദുര്‍വ്യാഖ്യാനം ചെയ്തു കള്ളനു ചൂട്ടുപിടിച്ചു കൊടുക്കും.
അവസാനമായി ലേഖകന്‍റെ പിന്‍കുറിപ്പു കൂടു പരാമര്‍ശിക്കേണ്ടതാണ്.
“പരീക്ഷാഫലം വൈകുന്നതു സംബന്ധിച്ച് വിവരാവകാശ നിയമപ്രകാരം ലഭിച്ച കത്തിനു മറുപടി നല്കാന്‍ എത്ര ദിവസങ്ങള്‍ ചെലവഴിച്ചുവെന്നും ഇതിലും കുറഞ്ഞ സമയം കൊണ്ട് ഇത്തവണ പരീക്ഷാഫലം പ്രസിദ്ധീകരിക്കാന്‍ കഴിയുമായിരുന്നില്ലേ എന്നും ചോദിക്കുന്ന ഒരു കത്തിന് സര്‍വകലാശാല നല്കുന്ന മറുപടി എന്തായിരിക്കും?”
ലേഖകന്‍റെ rhetorical question ആണിത്. ദുഷ്ടബുദ്ധിയും അല്പബുദ്ധിയും ചേര്‍ന്നാലും അങ്ങേയറ്റം തരംതാണ അല്പബുദ്ധിക്കു തന്നെയാണ് മേല്ക്കോയ്മ എന്നാണ് ഈ പിന്‍കുറിപ്പ് വ്യക്തമാക്കുന്നത്.
വിവരാവകാശ നിയമം വിവരം അറിയാനുള്ളതാണ് വിഡ്ഡീ, അഭിപ്രായം ചോദിക്കാനുള്ളതല്ല എന്നാണ് ഈ ലേഖകന്‍റെ ചോദ്യത്തിനുള്ള മറുപടി.
തൊഴില്‍വാര്‍ത്ത നോക്കി പി. എസ്. സി. ചോദ്യങ്ങള്‍ തയ്യാറാക്കുന്നതിനെപ്പറ്റി തൊഴില്‍വാര്‍ത്ത തന്നെ വമ്പിച്ച അവകാശ വാദങ്ങള്‍ ഉന്നയിക്കുന്നുണ്ട്. ഇതു ശരിയാണെങ്കില്‍ ഈ ലേഖകന്‍റെ ദുഷ്ടത വായിച്ച് വിവരാവകാശ നിയമ പ്രകാരമുള്ള അപേക്ഷകളില്‍ നല്കേണ്ടുന്ന വിവരങ്ങള്‍ പി. എസ്. സി. യും സര്‍വകലാശാലകളും നല്കാതിരിക്കുമെന്നും ഊഹിക്കാം. സമൂഹവിരുദ്ധമായ ഈ റോള്‍ വഹിക്കണോ താങ്കളുടെ പ്രസിദ്ധീകരണം? ലേഖകന്‍ എഴുതിക്കൂട്ടിയ അനര്‍ത്ഥങ്ങള്‍ തള്ളിക്കളഞ്ഞ് തെറ്റുപറ്റിയെന്നു സമ്മതിക്കുന്നതല്ലേ ഉചിതം? ഏതിനും തീരുമാനം താങ്കളുടേത്.